In het zeilen ben ik wat je een laatbloeier zou kunnen noemen. Hoewel, rond mijn twintigste had ik al eens de kans om met kleinzeilerij kennis te maken. Een fijne ervaring, zonder voorlopig een gevolg. Andere activiteiten in scouts en de solidariteitsbeweging kregen voorrang.
Midden de jaren ’80 ben ik op de arbeidsmarkt gekomen als pas afgestudeerde in het sociaal agogisch werk (in de optie sociaal cultureel werk). In een klimaat van torenhoge jongerenwerkloosheid was deze studiekeuze de beste garantie om in de werkloosheid terecht te komen.
Beroepsmatig verloopt mijn traject van een vaste benoeming in jaren ’80 over naar een engagement in de vredes- en derde wereldbeweging in de jaren ’90. Elke switch had hier te maken met het verbeteren van organisaties en hier de leiding over op te nemen. Net voor de eeuwwisseling had ik de kans om een tweejarige opleiding te volgen ‘leidinggeven in de sociale sector’. Een eerste belangrijke mijlpaal in het begrijpen van de successen en mislukkingen van mijn leidinggeven. Begin 2000 was ik genoodzaakt om een organisatie te ontbinden, medewerkers te heroriënteren (outplacement avant-la-lettre) en op zoek te gaan naar een nieuwe opdracht.
Uit een vorig huwelijk heb ik een dochter Hannelore en een zoon Reinder. Beiden zijn ondertussen op eigen benen en we zijn trotse grootouders van Arne en Fien.
Sinds 2002 ben ik getrouwd met Veerle Morbée. Dankzij haar broer Erik ben ik als 40-er in het zeilen gerold. Hij heeft me besmet met de microbe. Via Altair de opleiding yachtman, marifonie, maneuvreren, … gevolgd. Het bloed kruipt dan uiteindelijk waar het niet kan. Op ons 50ste kochten we een Dufour 3800 (een 30,5 voeter), prachtig zeilend schip waarvan we de scheepsnaam behielden. Het schip heette Challenge. Erg toepasselijk. Net op de dag van de koopovereenkomst kreeg ik van de algemeen directeur te horen dat ik mijn ontslag kreeg als operationeel directeur in een voorziening met een beperking. Naar het hoe en het waarom heb ik het raden naar. Wat wel zeker was: nu starten we als zelfstandige. Wat ik rond mijn 40ste nog durfde te doen, was nu het goede moment.
In het voorjaar van 2014 ben ik van start gegaan om leiding te geven aan mijn eigen traject. Talrijke opleidingen gevolgd over leiderschap, anders organiseren, … aan de Antwerp Management School en Workitects en de metafoor van het zeilen integreren in mijn werk kenmerken de eerste jaren van Gui Boven als organisatiearchitect.
In augustus 2020 kreeg ik de kans om deel te nemen aan een project voor het stedelijk onderwijs. Ik besloot om dit niet alleen in te dienen en getrouw te blijven aan de visie uit mijn businessplan van 2014. Samen met Anne Appeltans-Jansen wonnen we een opdracht waarvan we de offerte in een drafje hadden uitgewerkt. Met succes. En de rest is geschiedenis zouden we bijna schrijven, ware het niet dat Anne en ikzelf in mei ’22 hebben beslist om een volgende stap te zetten richting coöperatief ondernemen. Een gedachtegoed dat volledig aansluit bij Etion. Zo schrijven we met Kolossaal ons eigen kolossaal verhaal van leiderschap, verbinden, visievorming, waarden, strategische keuzes en missie. Met dank aan onze respectievelijke partners om ons deze kans te geven.
Finaal zal, waar het voor mij mee begon met mijn opleiding in de jaren ’80, een stapje dichterbij komen. Schonere organisaties bouwen die een hoog lerend vermogen hebben, waar talenten zich ontwikkelen en waar leidinggevenden begrijpen wat leiderschap is.
Rond dezelfde periode verkochten we de ‘Challenge’. Een schip waar we gedurende 7 jaar bijzonder fijne herinneringen aan overhouden. We ruilde het schip in voor een 34 voeter met wat meer comfort om ook daar met leidinggevenden, … aan de slag te gaan.
Gui Boven
Schipper “Lode”
Inschrijven voor Expeditie Saeftinghe kan via ETION